E como nestes meses si que imos ter algunha actividade con mais xente, pasamos a publicar relatos e imaxes. Unha a semana, que non houbo moita participación.
Relato: "O alcume"
Debuxo: "A visión do movemento"
O alcume
No mundo do xadrez haiche milleiros de nomes cos que se coñece aos xogadores; o “Ogro de Bakú”, o “Tigre de Madrás”, o “Mago de Riga”, ou mesmo a “Máquina de xadrez” por nomear algúns. Mais o home que ocupa o meu relato non sae en libro ningún, porén, é o apelativo xadrecístico que máis hei de lembrar.
Desfrutaba eu os meus anos mozos, e conseguira un traballo nunha vila preto de onde vivía. As miñas tarefas non veñen ao caso, máis podo dicir que tiña o tempo xusto para ir lá de mañanciña na miña bicicleta e voltar a casa no serán. O único momento onde me paraba, era na praza do pobo, á hora do almorzo. Foi aí que comezou o meu romance co xadrez, e foi nese lugar, que coñecín ao home do que vos quería falar.
Era el unha persoa de poucas carnes, tal parecía que o fose levar o vento se soltaba o seu caxato. Nunca souben a súa idade coa certeza que me gustaría, pero era un vello con todas as da lei, cabelo branco e engurras sobre engurras. Pero todo aquilo que lle faltaba de corpo e xuventude, sobráballe de miolos; cousa que xa se adiviñaba pola súa mirada. Chegaba aquel vellote á praza, sacaba o seu taboleiro de cartón e máis as pezas, de madeira -se tivera que atinar diría que dalgún carballo- e traballadas a man, o que lles daba un aire único, e tamén un cheiro ao verniz que nunca as ía deixar. A súa, era sempre a mesma rutina, colocaba o reloxo e comezaba a xogar soíño. En contadas ocasións, algún veciño que pasaba por alí xogaba con el, pero pouco duraban.
Pois ben, por aqueles tempos tíñame por un bo xogador, dende que o meu avó ensinárame a xogar “coas súas regras”. Así que un día achegueime ao seu carón e díxenlle se quería botar unha partida. O home sorriu e cun xesto convidoume a xogar. O que nese momento presenciei non é sinxelo de contar, mais era mesmo como ver un pingüín cando se mergulla na auga, o medio natural dese homiño, non era outro que o taboleiro. A súa axilidade mental era tal, que ata as súas mans semellaban lóstregos apañando as pezas. Con todo a partida, como tódalas outras que habían de vir, rematou nun instante.
Aquel baile sobre o taboleiro entre nolos dous converteuse nunha costume, sen entre nos cruzar máis verbas que “sorte”, “xaque mate” e “boa partida”.
Así foi, que esta estraña sorte de amizade sen nomes nin más historia que as nosas batallas, seguiu durante un par de meses. Un día, por curiosidade, mentres estaba a traballar, preguntei na tasca que quedaba mirando cara a praza do pobo se alguén coñecía aquel home co que eu trabara semellante relación. Ninguén parecía saber del, máis aló de que coma un reloxo chegaba á praza sempre á mesma hora, cando non chovía. Xa case desistira, cando unha señora deixou caer un nome. “Ese éche o Cancodrilo”, sentenciou cun sorriso. Pese a que eu cría que se trabucara cando quería dicir “crocodilo”, aconteceu que polo alcume alguén máis tiña ouvido falar del e máis nada. O verdadeiro nome ou o porqué daquel outro ninguén mo puido dicir, e o meu tempo de traballo nunca me permitiu afondar máis niso.
Coa práctica, cos xestos e miradas do meu velliño, aprendín a ler no seu ollar cando eu facía algún movemento mal dado. Pasou o tempo, e por fin, conseguín gañar un xogo. Dos seus beizos saíu “boa partida”, pero cunha ledicia que eu non chegaba a entender. Tendeume a man e apertou con esa forza que eu so lle tiña visto no xadrez. Seguimos xogando máis veces, pero foi unha das últimas. Co tempo o vello deixou de vir e eu deixei de traballar nesa vila. Aínda así, o que aprendín con el non o esquecín e no meu tempo na universidade gañei fama de xogador a temer.
Tivo mesmo que ser o fado, que anos tras o meu tempo nesa vila voltei parar lá. Ía preguntar polo meu vello amigo cando vin un taboleiro de cartón e aquelas pezas co cheiro a verniz ciscadas por el. Cando cheguei á súa altura, ergueuse ante min un cativo duns once anos, que tiña apañado do chan o bispo que faltaba no xogo. Sen darme tempo a dicir nada, ofreceume xogar. Despois de ver que era un xogador ben forte para a súa idade, logo de trocarmos unhas palabras puiden saber que era o neto daquel vello que eu tanto estimaba.
Contoume como o seu avó coñeceu a súa avoa nesa praza cando xogaba ao xadrez sendo el mozo. Polo visto dicía que os seus mellores amigos os tiña coñecido así. E cando eu xa tiña que marchar o raparigo espetoume “Sabes cal é o can máis perigoso?”. Para a súa estrañeza e a máis a miña, souben responder. “O Cancodrilo” afirmei, mentres soltaba unha gargallada.
Ningún comentario:
Publicar un comentario